این روزها با خیلی ها برخوردم که همشون از یه درد مشترک شکایت داشتن. از خیلی ها این جمله رو شنیدم که “دلم گرفته". جالبتر اینجاست که وقتی ازشون می پرسی چرا،؟چی شده؟ جواب مشترک همشون اینه که “نمیدونم دردم چیه،فقط میدونم دلم گرفته”
نمیدونم حس این آدمها رو چقدر درک میکنی؟شاید خود شماهم گاهی با این حس مواجه باشی! خیلی ها معتقدند این جور آدما ایمانشون ضعیفه. اما مواردی که من بهش برخوردم آدمهای معتقد مذهبی و مقید هستن.
چند روزه دارم به این حرفا فکر میکنم و برام سواله که چرا یه آدم مذهبی که اعتقاد داره خدا هست،خدا کنارشه،راه ارتباط با خدا رو بلده،طعمش رو صدها بار چشیده، ولی بازهم این حس ناامیدی همراهشه و دلش اینجوری باید بگیره.
تو همین کوثرنت چند وقت پیش یه روایتی نقل شده بود که هروقت دلت گرفت بدون که مومنی در یه گوشه جهان دلش گرفته.
این روایت ذهن منو برد به سمت #امام غائبمون و تنها به یه جواب رسیدم. تنها جوابی که به ذهنم اومد این بود که دل ما گرفته چون دل امام زمانمون گرفته. در این دنیای سرگشته جدید، #آقا که صاحب اصلی جامعه هستن، با نگاه به شرایط جامعه چطور میتونه دلشون نگیره. وقتی میبینن همه سرگرم دنیا هستیم و هیچکی به یاد ایشون نیس. هیچکی صداش نمیکنه. وقتی من نوعی با دیدن بخش کوچکی از ظلمها و مظلومیتها، دلم به درد میاد،ایشون چطور با احاطه و علم بر ظلمهایی که تو کل جهان انجام میشه دلش نگیره. امام زمانه ولی کاری نمیتونه انجام بده. به نظر من تنها دلیل اینکه دل من و شما گاهی بدجور میگیره و با هیچی آروم نمیشیم، تنها عدم حضور آقا و نیاز به حضور ایشونه. دل ما به دل ایشون نزدیکه.

پس بیاییم! جدی تر برای ظهورشون دعا کنیم که آرامش اصلی روح و قلب ما در مسیر حق و صراط مستقیم با هدایت ایشون امکان پذیره.
اللهم عجل فی فرج صاحب الزمان بحق القرآن